Hubert Mannaerts is misschien wel zijn fantasie kwijt, maar hij schrijft toch al weer liedjes. Foto Bollen«De muziek heeft mij gered»-HOEGAARDEN Iedereen…
04-09-1999 Het Laatste Nieuws
Hubert Mannaerts is misschien wel zijn fantasie kwijt, maar hij schrijft toch al weer liedjes. Foto Bollen«De muziek heeft mij gered»-HOEGAARDEN Iedereen kent wel Hubert (UBRT) Mannaerts, de interieurarchitect die een gadget winkeltje had in Tienen, zanger – en liedjesschrijver was van Totale Waanzin, en ook humoristische tekeningen maakte. Een trombose, in juli 1996, maakte een einde aan dit alles, of toch bijna. «Mijn fantasie en improvisatietalent ben ik kwijt, maar de muziek heeft mij gered», zegt Hubert. Hij is nu één van de drijvende krachten achter de «Nationale Dag voor Afasie». Hubert kreeg in de zomer van 1996 een trombose en hartstilstand, en lag een hele tijd in coma. Van de eerste veertien dagen in het ziekenhuis weet hij niets meer. «Ik kon niet meer praten, tenzij wartaal, ik kon nog nauwelijks denken. Ik heb weer alles moeten aanleren zoals een kleuter. Zelfs de eenvoudigste begrippen snapte ik niet meer», zegt Hubert die aan afasie lijdt, een spraak- en taalstoornis te wijten aan de trombose.Hulp van computer«Mijn zicht was aangetast, en schrijven kon in het begin niet meer. Het heeft één jaar geduurd voor ik weer kon lezen. Schrijven was moeilijker, omdat ik niet kon lezen wat ik schreef. Soms wist ik zelfs niet wat ik bedoelde. Met hulp van de computer gaat het gelukkig beter. Al bij al ben ik nog blij dat ik niet verlamd ben.»«Gelukkig was mijn vrouw Janneke steeds bij mij. Het gaat ondertussen beter, ik kan weer praten en computerschrijven, maar ik ben veel kwijt, vooral mijn fantasie. Vroeger was ik zanger- en liedjesschrijver bij de Totale Waanzin, de Hoegaardse rockgroep die in het dialect zingt. Zij moesten een andere zanger zoeken. Ondertussen zing ik weer, en maak ik ook liedjes, maar de teksten voor een volledig optreden kan ik niet meer onthouden.»Samenhorigheid«Maar ik ben blij terug te zijn. De muziekgroep heeft mij gered. Ik wou terug bij hen horen en normaal zijn. Samenhorigheid, dat heeft mij gered. Nu, op mijn 51ste, leer ik gitaar spelen, en mondharmonica.» Op de Dag voor Afasie is trouwens een optreden van Hubert gepland.Samenhorigheid, dat was ook wat Hubert leerde toen hij tijdens zijn revalidatie in contact kwam met andere mensen die aan afasie leden. «We zitten nu samen in de vereniging Afasie regio Vlaams-Brabant, een vijftigtal mensen, allemaal met onze eigen miserie. Maar we willen terugkomen», zegt Hubert Mannaerts.Christian HENNUY